Home » Historia »

 
 

Rozdział I

 

DZIEJE STAREGO FOLWARKU I OKOLIC.

TRADYCJE OŚWIATOWE.

Suwalszczyznę przez wiele wieków charakteryzowały ogromne puszcze i niski stopień ucywilizowania. Osadnictwo w centralnej części tego regionu tj. w Puszczy Perstuńskiej i w Puszczy Przełomskiej rozpoczęło się wraz z nadaniem zakonowi kamedułów w dniu 6 stycznia 1667 roku przez króla Jana II Kazimierza wyspy Wigry wraz z królewskim dworem myśliwskim. Kameduli zakładali wsie tam, gdzie puszczę już wycięto. Dzięki ich działalności już przed 1690 rokiem powstały Suwałki, Biała Woda, Żywa Woda i Szurpiły, a także leżące przy samej wyspie dwie wsie ogrodników: Magdalenowo i Burdyniszki. Kameduli zajęli się kolonizacją przyznanych im ziem w sposób planowy i zorganizowany. Tworzyli nowe rudnie i smolarnie, dzierżawili jeziora i rzeki, uzyskiwali dochody z produkcji towarów drzewnych, opłat za wjazd do puszczy. Czerpali zyski z zakładanych w puszczach karczem oraz z dzierżawy praw do łowienia ryb. Działalność ekspansywną zakonników ograniczyło odebranie przez króla w 1715 roku leśnictw wraz z puszczami. Mimo to pozostały w ich posiadaniu skolonizowane wcześniej wsie położone na pasie wzdłuż Czarnej Hańczy między jeziorem Okmin a Górą Krzemienną. W 1720 roku, dzięki zabiegom zakonu, król August II Sas nadał Suwałkom akt lokacyjny. Wraz z tym faktem rozpoczęła się intensywniejsza działalność osadnicza. Już przed 1745 rokiem powstały kolejne wsie: Leszczewo, Piertanie, Osinki, Potasznia, Bród, Osowa, Prudziszki, Dubowo, Sobolewo, Krasne, Remieńkinie, Żubrówka, na południowym brzegu Wigier : Bryzgiel, Krusznik, Czerwony Krzyż oraz folwarki: Papiernia, Nowy Folwark, Hutta[1].

Zasadnicze zmiany w rozwoju tych ziem dokonały się po trzecim rozbiorze Polski. W 1796 roku Suwalszczyzna znalazła się w prowincji Prus Nowowschodnich. W wyniku dalszych decyzji administracyjnych utworzono dwa departamenty – białostocki i płocki z siedzibą władz centralnych w Królewcu. Departament białostocki obejmował dziesięć powiatów. Znaczna część ziemi suwalskiej znalazła się w powiecie wigierskim (ok.11,5 tys. mieszkańców) oraz w powiatach goniądzkim i dąbrowskim. W największych miastach tych powiatów utworzono ich stolice. Stolicą powiatu wigierskiego zostały Suwałki. Powszechnym zjawiskiem okazała się kasacja przez władze pruskie dóbr kościelnych, starostw i ekonomii królewskich. W 1804 roku skonfiskowano dobra kamedułów wigierskich, a cztery lata później odebrano dobra dominikanom w Sejnach. Na wniosek króla pruskiego w 1799 roku utworzono diecezję wigierską z siedzibą biskupa w Wigrach. W ekonomii Wigry znalazło się 9 folwarków, 73 wsie i 3 osady[2].  Zamiarem władz pruskich była szybka germanizacja przejętych terenów, ale próby osadnictwa niemieckiego nie powiodły się. Ważny dla Suwalszczyzny okazał się kolejny zwrot w historii Polski związany z wojną prusko – rosyjską  z Francją. Ziemie te po klęsce Prus w 1807 r. znalazły się w granicach Księstwa Warszawskiego; ostatecznie włączono powiat sejneński z siedzibą w Sejnach i powiat dąbrowski z częścią wcześniejszego powiatu wigierskiego i ze stolicą w Augustowie. W tym okresie rozpoczęła się stopniowa kolonizacja   w  dobrach   rządowych,  oczynszowanie  chłopów  i   komasacja    wsi. Ponieważ w puszczach rządowych w tym czasie pozyskiwano smołę i wypalano węgiel drzewny, powstało wiele niedużych osad leśnych. Z chwilą upadku przemysłu rudniczego i smolarni wsie rudników przekształcały się we wsie rolnicze. Niektóre z nich, m.in. Pogorzelec, Karolin, czy Mikołajewo jeszcze w II połowie XVIII wieku zasiedlali staroobrzędowcy, tj. ludność pochodzenia rosyjskiego.

Po Kongresie Wiedeńskim w 1815 roku utworzono Królestwo Polskie, dzieląc kraj ponownie na województwa. Część Suwalszczyzny znalazła się w obwodzie augustowskim, obejmującym powiaty: dąbrowski i biebrzański, zaś część w powiecie sejneńskim. Suwałki stały się siedzibą władz wojewódzkich, co ostatecznie potwierdził car Mikołaj I dopiero w 1835 roku. Po klęsce powstania listopadowego i kolejnej reformie administracji w 1837 roku województwo zamieniono w gubernię suwalską[3]. Ukaz carski z 1835 roku spowodował, że na terenie guberni przeprowadzono po raz trzeci oczynszowanie chłopów. Utrata częściowej autonomii po powstaniu listopadowym i nasilenie rusyfikacyjne wpływały niekorzystnie na rozwój i tak zacofanej, zniszczonej ziemi suwalskiej. Regres odczuło społeczeństwo tych terenów niemal w każdej dziedzinie, dotknęło to również oświaty. Do powstania listopadowego liczącą się szkołą na Suwalszczyźnie było liceum w Sejnach. W 1817 liceum przeniesiono do Łomży, a w Sejnach utworzono szkołę wydziałową. W 1824 roku udało się przywrócić szkole sejneńskiej rangę wojewódzką. W 1826 roku również w Sejnach powstało diecezjalne seminarium duchowne. Nie bez znaczenia dla regionu był korzystny wówczas rozwój Suwałk. Świadczył o tym wzrost ludności, rozbudowa miasta, powstanie m.in. ratusza, kościołów – ewangelickiego i prawosławnego, szpitala i gimnazjum. Niestety, po upadku powstania listopadowego, w ramach szeroko zakrojonej rusyfikacji, zlikwidowano przede wszystkim prężne ośrodki edukacyjne. Zamknięto szkołę wojewódzką w Sejnach, którą dopiero w 1835 roku przekształcono w gimnazjum. Ze Szczuczyna przeniesiono do Suwałk szkołę obwodową – niepełną średnią. Nie spełniała ona jednak oczekiwań mieszkańców miasta. W 1839 roku przeniesiono do Suwałk gimnazjum z Sejn, a szkołę obwodową do Sejn, a później do Mariampola. Uczniami gimnazjum w Suwałkach byli synowie urzędników, kupców i bogatych rzemieślników. Uczyli się w nim również synowie ziemian i zamożnych chłopów (nauka była płatna). Do szkoły uczęszczali Polacy, Rosjanie, Żydzi i Litwini[4]. Aż do końca XIX wieku Suwałki miały tylko dwa gimnazja. Nie lepiej przedstawiała się sytuacja oświaty w terenie. Szkoły elementarne  funkcjonowały  wprawdzie we wszystkich miastach guberni, ale kształciło się w  nich bardzo mało uczniów. Zaledwie 10% dzieci w wieku szkolnym pobierało naukę [5]. Ogromną przeszkodą w rozwoju szkolnictwa była chwiejność carskiej polityki oświatowej. W 1821 r. zniesiono opłaty na rzecz szkół[6]. W 1834 r. przywrócono obowiązek zapewnienia środków na utrzymanie szkoły i nauczyciela, ale zwolniono dzieci wiejskie  od  nauki w szkołach ludowych. W wyniku wprowadzenia opłat na rzecz szkół i jednoczesnego zniesienia obowiązku nauki  w całej guberni zmalała sieć  szkół[7]. Ale ani słabo rozwinięta oświata, ani mieszanka narodowościowa ludności rozległych terenów wiejskich na obszarze guberni suwalskiej nie przeszkodziły narastaniu nastrojów patriotycznych. Szczególne ich przejawy miały miejsce w 1861 roku w samych Suwałkach[8]. Szerokim echem odbiło się demonstrowanie ubiorów narodowych, marsze nabożeństwa w kościołach, udział w procesjach, śpiewanie pieśni o charakterze patriotyczno – religijnym. W organizację ruchu patriotycznego angażowali  się księża, wojskowi, działacze polityczni, przedstawiciele szlachty i chłopów, mieszczanie – kupcy i rzemieślnicy,  młodzież gimnazjalna. Wybuch powstania  styczniowego w 1863 roku i jego upadek zaostrzyły represje i prześladowania. Suwalczan nie ominęły aresztowania, zesłania w głąb Rosji, konfiskaty majątku, czy pokazowe egzekucje[9]. Niektórzy „wycofali się w czas, przyczaili się i uniknęli więzienia i katorgi”[10].

Po upadku powstania władze carskie przystąpiły do wielu reform, których celem miała być unifikacja Królestwa z Cesarstwem. Przede wszystkim w 1864 roku przeprowadzono uwłaszczenie chłopów. Najistotniejsze okazało się uwłaszczenie komorników i służby oraz nadziały ziemi dla ludności bezrolnej. W wyniku uwłaszczenia w całym powiecie suwalskim powstały  co najmniej 22 miejscowości o powierzchni 502 ha. Jedną z największych wsi, które wówczas założono, była Mała Huta (z 37 osadami), leżąca w obrębie rządowego folwarku Huta, który od 1868 roku stał się gminą[11]. Nowa gubernia suwalska obejmowała 7 powiatów: suwalski, augustowski, sejneński, kalwaryjski, wiłkowyski, władysławowski i mariampolski. Południową część dawnej guberni augustowskiej włączono do nowo utworzonej guberni łomżyńskiej. W powiecie suwalskim znalazły się gminy wiejskie: Andrzejewo, Czosnków, Filipów, Huta, Jeleniewo, Kalwaria, Koniecbór, Kuków, Maćkowo, Pawłówka, Przerośl, Sejwy, Wiżajny, Wólka i Zaboryszki[12]. Podział ten obowiązywał do I wojny. Powiat był zróżnicowany pod względem etnicznym i wyznaniowym. Zamieszkiwali go przede wszystkim Polacy (ok.70%), ale też Litwini (ok.9%), Żydzi (11.8%), Rosjanie (7,9%), Niemcy (4,3%), Białorusini (0,2%)[13]. Pod koniec XIX wieku do gminy Huta należały:

-wsie: Bobrowisko, Burdyniszki, Cimochowizna, Czerwony Krzyż, Dąbrówka, Gawrychruda, Huta Mała, Jastrzęby, Krasne, Królówek, Krzywe, Leszczewo, Leszczówek, Lipniak, Magdalenowo, Maniówka, Nowa Wieś, Okuniowiec, Piertanie, Piotrowa Dąbrowa, Płociczno, Płociczno-Tartak, Podwigry, Remieńkiń, Ryżówka, Sobolewo, Tratak, Wiatrołuża, Wigry, Wysoka Góra, Żubrówka;

– folwarki : Czerwony Folwark, Huta, Papiernia, Podleszczewo, Stary Folwark, Wiatrołuża;

– osady : Aleksiejówka, Gawarzec, Rzepińsko, Sobolewo, Sobolewo- Hamernia, Wiatrołuża, Żabcinek:

– osady leśne : Krzywe;

– nadleśnictwo : Sobolewo;

– leśniczówki : Białe, Gawarzec, Zieleniowo, Królówek, Deszczówek, Lipniak, Lipowo, Podmaniówka, Powały, Równiny, Słupiec, Sobolewo, Ustronie, Wasilczyki;

– przystanek kolejowy : Płociczno.

Gmina obejmowała rozległy teren powiatu suwalskiego, ok.177 km2 i rozciągała się wśród licznych jezior, tj. Żubrowo, Długie, Pierty, Krzywe, Wigry, Leszczewek, Białe. Mieszkańcy wiosek trudnili się głównie uprawą ziemi. Część stanowiła grupę robotników leśnych. Żydzi najczęściej prowadzili karczmy i wyszynki. Zajmowano się drobnym rzemiosłem. Przykładem wsi, która zaczęła podupadać pod koniec XIX wieku może być Tartak w gminie Huta: „wieś położona między Omułówkiem i Piertami – miał swoje dni chwały. Kiedyś była tu czynna cegielnia zatrudniająca dziesiątki robotników. Sznury podwód z cegłą ciągnęły codziennie do Suwałk. Ludzie zarabiali nieźle. Powstały dwie oberże, piekarnia, rzemieślnicy założyli warsztaty… życie wrzało. Dziś został młyn, kuźnia, żydowski kramik, monopolowy wyszynk z wódką”[14]. Mimo regresu, wieś odegrała ważną rolę również z powodu założonej tam w latach 1888 – 1913 gminnej szkoły. W tym samym czasie niewielkie znaczenie odegrał Stary Folwark. Od początku założenia tj. od ok. 1700 roku do XIX wieku był osadą jednodworczną leżącą w obrębie dóbr klasztornych w Wigrach. Nazwę Stary Folwark otrzymał po założeniu nowych folwarków w Wigrach, Sumowie czy Wólce. W 1827 roku stał się częścią majątku huciańskiego i liczył jedną zagrodę z siedmioma mieszkańcami. Na mapie Królestwa jako Stary Folwark pojawił się w 1839 roku. W 1880 r. odnotowano zaledwie dwie zagrody i 13 mieszkańców[15].

W Starym Folwarku stały trzy budynki, czyli prawdopodobnie jedna zagroda. Ale właśnie w okresie międzywojennym nastąpił intensywny rozwój miejscowości. Przede wszystkim dzięki atrakcyjnemu położeniu i powstaniu w Suwałkach Oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego podjęto decyzję o budowie schroniska nad jeziorem Wigry. Już w czerwcu 1929 roku ponad 500 osób wypoczywało w schronisku. W kilka lat później, w 1937 roku, otwarto tzw. Dom Turystyczny, w którym założono agencję pocztowo-telegraficzną i telefon. Teren wokół ośrodka turystycznego zadrzewiono. Wybudowano lodownię i uruchomiono bufet. Stary Folwark stawał się popularną miejscowością turystyczną. Organizowano tu bazę dla obozów wędrownych, kursy żeglarskie, plenery malarskie, które miały „ożywić propagandę na rzecz Suwalszczyzny”[16]. W 1928 roku przeniesiono z Płociczna do Starego Folwarku stację naukowo – badawczą Instytutu Biologii Doświadczalnej im. Marcelego Nenckiego w Warszawie. Jej organizatorem i kierownikiem był profesor Alfred Lityński [17].  latach trzydziestych w Starym Folwarku powstała Szkoła powszechna im. Żwirki i Wigury, którą Niemcy wysadzili wycofując się przed armią radziecką w 1944 roku. Okupacja hitlerowska spowodowała wiele strat w całej gminie. W czasie wojny duża grupa, szczególnie młodych ludzi, została wywieziona na roboty do Niemiec. Za udział w partyzantce 15 mieszkańców okolicznych wiosek rozstrzelano, a niektórzy trafili do obozów koncentracyjnych[18]. Zniszczeniu uległo ok. 75% gospodarstw indywidualnych i niemal 80 % gospodarstw państwowych.

Po wyzwoleniu powiatu suwalskiego w II połowie 1944 roku gminne rady narodowe przystąpiły do organizacji i normalizacji życia. Społeczeństwo w gminie Huta odczuwało brak narzędzi, urządzeń rolniczych, bydła, trzody chlewnej. Nie było produkcji rzemieślniczej, np. kowali. Już w 1945 w Starym Folwarku, który –podobnie jak przed wojną – był siedzibą gminy, założono spółdzielnię rolniczo – spożywczą; w Płocicznie uruchomiono tartak, w Gawrach Rudzie – młyn. Wyraźnie jednak odczuwano brak fachowców w wielu dziedzinach[19]. Na podstawie decyzji Wydziału Powiatowego Suwalskiego uruchomiono 10 szkół. W miejscowościach: Stary Folwark, Remieńkiń, Krasne, Nowa Wieś, Okuniowiec, Płociczno, Krzywe, Piotrowa – Dąbrowa, Sobolewo[20] powstały szkoły z niższymi klasami, 4 lub 5 – oddziałowymi. Uczniowie klas starszych musieli dojeżdżać do Suwałk. W rozparcelowanym folwarku Huta organizowano szkołę rolniczą. Szkoły wiejskie mieściły się w ciasnych, zniszczonych budynkach. Uczyło się w nich po kilkudziesięciu uczniów jednocześnie. Obwody szkół tak zorganizowano, by dzieci nie miały dalej niż 4 kilometry. Powojenna społeczność gminy trudniła się głównie uprawą roli. Zajmowano się też wyrobem płótna i grubszych materiałów z lnu i pakuł. Z powodu braku lokali nie można było zorganizować ośrodka zdrowia, natomiast w Starym Folwarku uruchomiono posterunek milicji[21]. Nie odzyskała dawnej świetności Stacja Hydrobiologiczna. Ponieważ budynek nie był doszczętnie zniszczony, po przeprowadzeniu niezbędnych remontów umieszczono w nim siedzibę gminy i szkołę. W 1949 roku zapadła decyzja o uruchomieniu biblioteki.

Najwięcej korzystnych zmian w miejscowości zaszło w latach 1954 -1973, gdy Stary Folwark był siedzibą gromady i przez dwa lata samodzielną gminą.[22]. W latach siedemdziesiątych miejscowość rozbudowała się. Poza szkołą, funkcjonował tu Państwowy Ośrodek Maszynowy, poczta, ośrodek zdrowia, schronisko PTTK, oddział banku spółdzielczego i posterunek milicji oraz gminny ośrodek kultury. Przemiany społeczno – gospodarcze lat dziewięćdziesiątych znacznie uwsteczniły rozwój miejscowości. Zlikwidowano większość ośrodków i placówek; pozostały szkoła i poczta. Rolniczy teren przekształcił się w miejscowość o charakterze wypoczynkowym i turystycznym. Od 1975 Stary Folwark jako część sołectwa Leszczewek należał do gminy Suwałki w województwie suwalskim.

Obecnie gmina Suwałki leży w północnej części województwa podlaskiego w centrum powiatu ziemskiego suwalskiego. Zajmuje 265 km2 powierzchni i składa się z 48 sołectw. Część terenu gminy wraz z jeziorem Wigry i leżącymi wokół niego miejscowościami od 1989 roku znalazło się w Wigierskim Parku Narodowym z siedzibą w Krzywem [23]. W gminie zamieszkuje około 6,5 tysiąca mieszkańców. W 7 szkołach podstawowych uczyło się około 620 uczniów. Mieszkańcy gminy to rolnicy, pracownicy leśnictw, ośrodków rybackich. Około 47% ludności trudniło się rolnictwem i pracą pozarolniczą –  w budownictwie, przemyśle, usługach rynkowych i nierynkowych.  Wyłącznie z pracy pozarolniczej utrzymywało się blisko 22 %  zatrudnionych. Na terenie gminy rozwinęły się niewielkie zakłady produkcyjno – usługowe w zakresie stolarstwa, mechaniki pojazdowej, budownictwa, instalacji wodno – kanalizacyjnych. Najbardziej znane miejscowości gminy to Gawrach Ruda, Stary Folwark i Płociczno[24]. W wielu atrakcyjnie położonych wsiach powstały gospodarstwa agroturystyczne jako odpowiedź na zapotrzebowanie rynku  turystycznego.

[1] A. Matusiewicz, Dzieje Suwalszczyzny do 1944 roku /w:/ Województwo suwalskie. Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość. Suwałki 1995, s.97-103.

[2] Maciej Ambrosiewicz,Jerzy Brzozowski,Adam Żulpa,Wigierski Park Narodowy.Pradzieje.Osadnictwa. Tradycyjne budownictwo drewniane. Krzywe 1997, s. 27-29.

[3] A.Matusiewicz, op.cit. , s.103.

[4] Kronika zjazdu absolwentów z okazji 150-lecia szkoły średniej w Suwałkach (17-19 października 1986 r.), Suwałki 1988, s.23

[5] A.Matusiewicz, op.cit, s.111.

[6] W. Jemielity Szkolnictwo w guberni suwalskiej, Suwałki 1997, s.15.

[7] Ryszard Wroczyński Dzieje oświaty polskiej 1795-1945, Warszawa 1980,s.115.

[8] A.Matusiewicz, Manifestacje patriotyczne w Suwałkach w 1861 roku /w:/”Rocznik Augustowsko-Suwalski”2002, tom II,s.32-46.

[9] Jarosław Szlaszyński, Powstanie styczniowe /w:/”Rocznik Augustowsko-Suwalski”2002, tom II, s. 67 -80.

[10] K.Omiljanowicz, Kraina kwietnych uwroci.Zapiski znad Wigier. Suwałki 2003 s.47.

Autor książki żył w latach 1888-1969. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził we wsi Piertanie niedaleko Starego Folwarku. Swoje wspomnienia spisał w latach trzydziestych ubiegłego wieku, ale z uwagi na tematykę, jak też osobisty charakter, nie udało ich się wydać w czasach PRL-u.

[11] J.Szumski, Osadnictwo na Suwalszczyźnie po powstaniu styczniowym /w:/ „Rocznik Augustowsko-Suwalski, t.II,”, Suwałki 2002, s. 73-80.

[12] W.Jemielity, Podziały administracyjne Suwalszczyzny 1919-1998, Suwałki 1998, s.8.

[13] A.Matusiewicz, Województwo…, s.114.

[14] K.Omiljanowicz, Kraina…,s.15. Autor pisał o wsi pod koniec XIX wieku.  Można wysnuć wniosek, że niekorzystne zmiany, spadek aktywności społecznej, dokonły się po powstaniu styczniowym, w którym brali udział również chłopi z okolicznych wiosek.

[15] A. i M. Ambrosiewicz, Historia, tradycja, kultura. Stary Folwark (1) /w:/ „Wigry” 2005, nr 1. Z tego artykułu pochodzi również zamieszczone zdjęcie mapki.

[16] Ibidem.

[17] Lityński Alfred, 1880-1945, hydrobiolog i zoolog; organizator i kierownik Stacji Hydrobiologicznej nad Wigrami /w:/Mała encyklopedia, Warszawa 1996.

[18]Archiwum Państwowe w Suwałkach /APS/, Zarząd Gminy Huta w Starym Folwarku, powiat suwalski, 1945- 1950. Dział administracji. Sprawy budowlane i odbudowy, t. 45. Ankieta dotycząca przebiegu działań wojennych oraz okupacji niemieckiej na terenie gminy Huta.

[19] /APS/, Zarząd gminy Huta w Starym Folwarku, 1945-1947, t.2

[20] W wyniku reform i niżu demograficznego większość szkół już zamknięto. Utrzymały się placówki w Starym Folwarku, Płocicznie i Nowej Wsi oraz szkoły leżące w zachodniej części gminy: w Przebrodzie i  Poddubówku.

[21] Z wagi na znaczne nasilenie ruchu turystycznego staraniem władz samorządowych posterunek policji funkcjonuje od lipca do połowy września.

[22] A.M.Ambrosiewicz, Stary Folwark (2), /w:/ „Wigry” 2005, nr 2, s. 16.

[23] X lat Wigierskiego Parku Narodowego. Opracowanie pod redakcją Andrzeja Strumiłło. Krzywe 1999.

[24] Internet, www.gminasuwalki.pl z dn. 05.05.2006 r.

 

1 Comment

  1. Monika WOYSŁAW napisał(a):

    Witam, z wielka przyjemnością przeczytałam artykuł o Starym Folwarku ! Czy może ktoś z Państwa zna losy mojej rodziny Woysław ? Mój pradziadek, Aleksander Woysław ożeniony z Teklą z domu Niżewską, mieli 2 (3?) dzieci a jednym z nich był mój dziadek Julian Woyslaw który urodził się 24 kwietnia 1880 roku w Starym Folwarku (gmina Huta).
    Będę wdzięczna za każdą informacje Pozdrawiam, Monika Woysław

Post a Comment


 

Ogłoszenia: »

Nowy Plan Lekcji na II semestr

Do pobrania: PLAN LEKCJI_sem II_2024.2025

 

LEGITYMACJE SZKOLNE 2024/2025

ZASADY WYDAWANIA DUPLIKATÓW LEGITYMACJI SZKOLNEJ Pierwsza legitymacja szkolna (po przyjęciu dziecka do szkoły) wydawana jest nieodpłatnie. Nie pobiera się...

 
Obiady w szkole

Obiady w szkole

http://www.staryfolwark.edu.pl/wp-content/uploads/2024/10/Beige-and-Brown-Journal-Food-Presentation.mp4

 
 

Znajdź nas

Wydarzenia »

Rekrutacja 2025/2026

Rekrutacja 2025/2026

ZASADY NABORU I REKRUTACJI DO ODDZIAŁÓW PRZEDSZKOLNYCH W SZKOŁACH PODSTAWOWYCH, PUNKTÓW PRZEDSZKOLNYCH I KLAS I SZKÓŁ PODSTAWOWYCH PROWADZONYCH PRZEZ GMINĘ...

 
„19 dni przeciwko przemocy i krzywdzeniu dzieci i młodzieży”

„19 dni przeciwko przemocy i krzywdzeniu dzieci i młodzieży”

„19 listopada był ostatnim dniem kampanii prowadzonej w Polsce przez Fundację po DRUGIE. Miała ona na celu propagowanie pozytywnych postaw, rozpowszechnianie...

 
DZIEŃ JĘZYKA ANGIELSKIEGO

DZIEŃ JĘZYKA ANGIELSKIEGO

Dnia 23.10.2024 Szkoła Podstawowa im. Marii Konopnickiej w Starym Folwarku obchodziła hucznie Dzień Języka Angielskiego. Był to czas pełen wyzwań, konkursów...

 
Gala VII edycji Konkursu Poetyckiego „Historia najnowsza Polski w poezji dzieci i młodzieży”

Gala VII edycji Konkursu Poetyckiego „Historia najnowsza Polski w poezji dzieci i młodzieży”

24 października w Białostockim Urzędzie Wojewódzkim odbyła się uroczysta Gala podsumowująca VII edycję Konkursu Poetyckiego „Historia najnowsza Polski...

 
 

Biuletyn Informacji Publicznej

Social Network Widget by Acurax Small Business Website Designers
Visit Us On FacebookVisit Us On Youtube